در بیچارگى انسان

411.وَ قَالَ (علیه السلام) :مِسْكِینٌ ابْنُ آدَمَ مَكْتُومُ الْأَجَلِ مَكْنُونُ الْعِلَلِ مَحْفُوظُ الْعَمَلِ تُؤْلِمُهُ الْبَقَّةُ وَ تَقْتُلُهُ الشَّرْقَةُ  

«1283»

وَ تُنْتِنُهُ الْعَرْقَةُ .

ص1283

امام علیه السّلام (در بیچارگى انسان) فرموده است : 1-ذلیل و بیچاره فرزند آدم: اجلش پنهان (نمى داند چه وقت مى میرد) بیماریها و دردهایش پوشیده (همواره در معرض پیشآمدها و بیماریهاى ناگوار مى باشد) عملش نگاه دارى میشود (در نامه اعمال ثبت گردیده اگر خودش هم فراموش كند از او فراموش ننمایند) پشه او را دردناك مى سازد، و آب در گلو گرفتن مى كشد، و عرق بد بو میكند (پس آیا شایسته است چنین كسى گردنكشى و سرفرازى نموده بخود نبازد).